Abbaye Royale d'Hautecombe

Η Αβάτια του Πολυκόμπου, κτιρισμένη στις αρχές του 12ου αιώνα με τη δραστηριότητα του κατοικίδιου Κιστερκιάνου Αμέδειου του Κλερμόντ και με τη υποστήριξη των σαβώϊατών πρίγκιπων, αποτελεί έναν βαθύ ευρεσιτεχνείο ιστορικό και πνευματικό χώρο. Πάντα εξειδικεύτηκε από μια θεωρική κοιμητή, εκτός από μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Από το 1174, γίνεται το μνημείο της οικογένειας των Σαβώϊατών, δεχόμενο τους όσφιλς της αυτού της οικογένειας βασιλιάτος, μία παράδοση που συνεχίζεται, όμως με διακόσμηση, μέχρι το 16ο αιώνα, πριν γίνει κάποια σταματήσει. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι όσφιλς των αρχηγών εγκαθίδρυσαν στην προσωπική κεραμική των Πρίγκιπων.

Η Αβάτια υπέφερε μια περίοδο αυλών ευημερίας για δέκα αιώνες, εκπροσωπούμενη έναν ράγουμα πνευματικό και ματηριαλικό υπό την διαδικασία αρχιτέκτονων εξειδικευμένων, συμπεριλαμβανομένων μερικών προϊόντων οι οποίοι θα γίνουν επίσκοποι και ακόμη Πάποι, όπως Κέλεστινος το 1241. Ωστόσο, από το 15ο αιώνα, με την επανάρθρωση της κομμενδής, η Αβάτια υπέκυψε σε προσωπικούς αρχιτέκτονες διαμέσου των οποίων ήταν μη εγκαταλελειμμένοι, προκάλεσε μια κατάβαθμο με τη μείωση των μοναχικών αποδοχών και τη δυσκολία των κτιρίων.

Η Γαλλική Επανάσταση εξειδίκευε αυτή τη συγκέντρωση, με την προσφυγή της Σαβώϊας στη Γαλλία, την απόδοση των μοναχών και το ρύπισμα της Αβάτιας. Μεταφορτίστηκε σε πιάστρα, η Αβάτια βγήκε από τις καταστροφές, αλλά ενώθηκε τη διαφθορά του ρωμαντισμού, πρωταγωνίζοντας με τη δουλειά του Λαμάρτινου.

Στο 19ο αιώνα, μέσα στην επιδρομή του βασιλιά Χάριλφος Φελίξ των Σαρδαϊνών, η Αβάτια ανακατασκευάστηκε σε νέο γόθικο καλύπτοντα με την επιμονή του αρχιτέκτονα Ερνέστο Μελάνο, που δώσει στο χτίστιο το πρωτόγονο μέρος του 16ου αιώνα. Ο Πολυκόμπου επαναφέρεται στη σήμανση της μνημείας βασιλιάτος.

Από τότε, η Αβάτια υπέκυψε σε διάφορες θεωρικές κοιμητής, από τις οποίες η Σύνδρομα του Διαδρόμου Νέου από το 1992, που συνεχίζει μια ζωή προσκυνήσεων και δημοτικής σε ένα εκκλησιαστικό όργανο.

Η αρχιτέκτονική της Αβάτια, πρωταξία του νέου γόθικου και η ευπερίλεψη του δεσμού σκulptορικών και πικτογραφικών, αντιδιαβάζει την απλότητα της κιστερκιάνης ορθόδοξης. Οι πρωτείς του στυκισμού, οι φρέσκες, οι εικόνες και οι σχήματα μάθουσαν την αξιοποίηση της ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας του χτίστιου.

Η Μάγαζ Βατελίερ, ένας κτίριος του 12ου αιώνα που εξέφθηκε, επιδεικνύει την ιστορία των πρώτων μοναχών κιστερκιάνων, χρησιμοποιούμενος για τη συγκέντρωση και σήμερα για εκδόσεις πολιτιστικών.

Τα έτη από την Αβάτια του Πολυκόμπου παραδείγματος είναι ένα χώρο πνευματικής, ιστορικής και ανθρωπολογικής, μεταδότητα της εξέλιξης των θεωρικών κοιμητής, της αρχιτεκτονικής και των παρασκευών βασιλιάτος.